نگاهی به آثار زد زیسلاو بکِسینسکی، در عالم دیستوپیا (با تأکید بر سبک سوررئالیسم و فانتاستیک رئالیسم)

هدف از تگارش مقاله حاضر بررسی آثار زد زیسلاو بکِسینسکی، طراح، نقاش، عکاس، مجسمه ساز، حکاک و چاپگر لهستانی است که با تکیه بر ارزش های نمادین در حیطۀ فضایی الگِوریک (تمثیلی) و سمبلیک (رمزگونه) از یک سو، و با سود جستن از سبک سوررئالیسم (فراواقع گرایی) و فانتاستیک رئالیسم (واقعیت روح انگیز) از دیگر سو آثاری را به وجود می آورد که با نام دارک آرت (هنر سیاه) در عالم دیستو پیا  (مدینۀ فاسده و یا به عبارتی دیگر ویرانشهر) در تضاد با عالم اتوپیا (مدینۀ فاضله ویا به دیگر سخن آرمانشهر) به جهانیان و دوست داران هنر معرفی می گردد. لذا برای راه یافتن به کنه برداشت ها و مفاهیمی که وی در آثارش ارائه می کند ابتدا به سئوال اصلی این پژوهش پاسخ داده می شود که: به کارگیری سبک های مطروحه توسط بکِسینسکی برای مجسم نمودن روزگار تلخ و غیر انسانی حکومت ظالمانه وقت می باشد یا خلق چنین آثاری از سر بی توجهی به واقعیات زمانه و خیال پردازی های موهوم و رؤیایی - و غوطه ورشدن در فضای سوررئالیسم و فانتاستیک رئالیسمِ رواج یافته درغرب - است؟ سپس دربارۀ یافته ها و نتیحۀ حاصل آمده باید گفت: با واکاوی در آثار بکسینسکی چنین به نظر می رسد که او با بهره گیری از سبک های یاد شده و با سود جستن از تکنیک های گوناگون موفق به بیان و نمایش صحنه هایی می گردد که بی تردید در آن جوامع اروپایی به وقوع پیوسته و چه بسا با شکل گیری فرمانروایی های شدیدا مستبدانه، مردمان بسیاری را زیر شکنجه و عذاب - با قساوت بسیار - از بین برده اند. در واقع حکومت فاشیسمی (استبدادی و نژادپرستی) زمامداران وقت با به اسارت گرفتن یهودیان تبعیدی، زندانیان سیاسیِ لهستانی، اسرای جنگی شوروی، کولی های اروپایی و سایر اسرای جنگی متفقین سبب می شود تا بکسینسکی از اجرای صحنه های آبسترا کتیو (انتزاع گرایانه) و فرمالیسمی (صورت گرایانه) که در آغاز راه خود به آن مشغول بود سر باز زند و به تجسم فضایی کاملاً فیگوراتیو (شکلی، استعاری و مجازی) بپردازد که طبق نظر منتقدین آثارش با نام «هنر سیاه» یا «سوررئالیسمِ دیستوپیا» و یا طبق برداشت های شخصیش با نام «فانتاستیک رئالیسم» شهره می گردد. روش تحقیق: توصیفی و تحلیلی است، گردآوری منابع کتابخانه ای وجست و جو در فضای اینترنتی می باشد.